Łazienki Królewskie w Warszawie, to przepiękny zespół pałacowo-parkowy z licznymi zabytkami kasycystycznymi, założony w XVIII wieku z inicjatywy ostatniego króla Polski, Stanisława Augusta Poniatowskiego. Całość zespołu obejmuje trzy, zróżnicowane pod względem stylistycznym ogrody, którym towarzyszą XVIII- i XIX-wieczne budynki pałacowe, pawilony ogrodowe oraz niezliczone, wolnostojące rzeźby z XVIII, XIX i XX wieku.
Łazienki zachwycają na równi zielenią, jak i architekturą. Kompleks uważa się za najpiękniejszy układ przestrzenny Warszawy i jeden z najpiękniejszych w Europie. Park spełnia dziś swoje zadania podobnie, jak w momencie jego utworzenia. Jest miejscem licznych wydarzeń o charakterze kulturalnym, naukowym, rozrywkowym i sportowym, a także ulubionym miejscem spacerów warszawiaków.
Pałac na Wyspie, Pałac na Wodzie lub Pałac Łazienkowski, letnia rezydencja ostatniego króla Polski Stanisława Augusta, należy do najwybitniejszych osiągnięć stylu stanisławowskiego. Początki budowli sięgają XVII w., kiedy właścicielem terenów Ujazdowa był marszałek wielki koronny Stanisław Herakliusz Lubomirski. Na jego polecenie w latach 1683-1689 architekt Tylman van Gameren wybudował pawilon ogrodowy – Łaźnię, którą Stanisław August przekształcił później w pałac, realizując wizję letniej rezydencji w typie willi-muzeum. Stała się ona miejscem eksponowania królewskiej kolekcji malarstwa i rzeźby. Letnia rezydencja skrywała również w dekoracjach wnętrz filozoficzne poglądy Stanisława Augusta i jego dążenia reformatorskie. W Pałacu na Wyspie król zawarł swój ideologiczny testament, który przyszłym pokoleniom wskazywał motywy jego politycznych decyzji i kierujące nim pobudki. Tutaj również, odbywały się Obiady czwartkowe, organizowane przez króla spotkania intelektualistów polskich
Nowa Kordegarda (NKOR). Budynek położony najbliżej pałacu od strony zachodzniej, zbudowany w 1780 roku. Początkowo służył innym celom niż wskazywałaby na to jego obecna nazwa, i inny miał wygląd. Był to pawilon rozrywkowy, zwany Trou-Madame, adoptowany w dwa lata po wybudowaniu na teatr dworski zwany Teatrem Małym. Na kordegardę w duchu klasycyzmu obiekt przebudowany został dopiero w 1830 roku.
Stara Kordegarda (SKOR). Obiekt usytuowany po przeciwnej stronie pałacu, nad brzegiem stawu północnego, zbudowany w 1792 roku. Za czasów Stanisława Augusta stacjonowała tutaj straż królewska. Pawilon prezentuje się majestatycznie, wiążąc się architektonicznie z północną fasadą Pałacu na Wyspie. Dziś Stara Kordegarda przeznaczona jest na zajęcia edukacyjne i wystawy czasowe.
Amfiteatr (AMFI). Letni teatr usytuowany nad brzegiem stawu południowego, powstał w 1790 roku. Półkolista widownia zbudowana została wedle wzoru antycznego amfiteatru. Naprzeciw niej znajduje się położona na wyspie scena ze stałą dekoracją w postaci starożytnych ruin..
 |
W tym miejscu w latach 1927 - 1939 odbywaly sie miedzynarodowe oficjalne zawody konne Chio. Taka informacje obwieszcza napis wygrawerowany w kamieniu ufundowanym przez Polski Zwiazek Jezdziecki ustawionym przy znajdujacym sie w Lazienkach hipodromie.
Za tvnwarszawa.pl, Lazienki Królewskie wrócily do przedwojennej tradycji:
W niedziele (21 sierpnia 2011) na hipodromie w Lazienkach Królewskich odbyly sie pierwsze od przedwojnia zawody jezdzieckie w skokach przez przeszkody. Oprócz turnieju widzowie zobaczyli takze pokaz artystycznej jazdy konnej.
W poludniowej czesci Lazienek stoi marmurowa rzezba - dzielo Zofii Trzcinskiej-Kaminskiej. Przedstawia ona Jutrzenke ukazana tu jako naga mloda dziewczyne. Rzezbe, stojaca na postumencie posrodku okraglego basenu wodnego, umieszczono w Lazienkach w latach 30. XX wieku.
Niewielki, powstaly na planie kwadratu Bialy Domek jest pierwsza budowla wzniesiona od podstaw za czasów panowania króla Stanislawa Augusta. Królewski architekt Dominik Merlini stworzyl pawilon pelen wdzieku, kameralny w swym charakterze, a nade wszystko harmonijnie wpisujacy sie w otaczajacy krajobraz. Bialy Domek wybudowany w 1774 r. laczy w sobie tym samym wszystkie cechy maison de plaisance, czyli podmiejskiej letniej willi.
Stara Pomarańczarnia
Budynek Starej Pomarańczarni, zwanej w czasach Stanisława Augusta Wielka Oranżeria, wzniesiony został w latach 1786-1788. We wschodnim skrzydle znajduje się wspaniale wnętrze, zaliczane do nielicznych na świecie przykładów autentycznego teatru dworskiego. Wnętrze wykonane jest z drewna a widownia, złożona z parteru i łóz, ma bogata dekoracje malarska. Zachodnie skrzydło zawierało mieszkania dla służby i pokoje gościnne, obecnie mieści Galerie Rzeźby Polskiej.
Wodozbiór
Jest to miejsce, gdzie gromadzono wodę spływająca z okolicznych źródeł, aby odprowadzić ja do Łaźni oraz fontanny. W 1827 roku budynek upodobniono do rzymskiego grobowca Cecylii Metelli przy Via Appia pod Rzymem. Obecnie wnętrze pełni role galerii, w której organizowane są wystawy czasowe.
Pozostałość dawnej Oranżerii Neogotyckiej
Nowa Pomarańczarnia, Nowa Oranżeria lub Palmiarnia w Łazienkach Królewskich znajduje się w południowej części ogrodu, przy alei zwanej Droga Wilanowska lub Chiśska. Zostala zbudowana w 1860 roku według projektu Adama Adolfa Loeve i Józefa Orlowskiego z zeliwa i szkla. Powstala na fali kolejnej mody na drzewka egzotyczne, z przeznaczeniem umieszczenia w niej wielkiej kolekcji drzew pomaranczowych nabytych w 1855 roku od Radziwillów z Nieborowa. Odtad dawna Pomaranczarnie stanislawowska, dla odróznienia od tej nowej, zaczeto nazywac „Stara” Pomaranczarnia.
Pawilon osadzony na wale (bedacym jedyna pozostaloscia dawnych okopów Lubomirskiego z 1771 roku, opasujacych niegdys Warszawe). Dach pawilonu pelnil funkcje mostu, stad zwano go równiez Mostem Egipskim. Pierwotnie na szczycie mostu ustawiony byl wysoki drewniany obelisk pokryty czerwonymi hieroglifami. Zasadnicza czesc pawilonu – oszklona sala figarni – usytuowana byla od strony poludniowej i juz dawno nie istnieje. Budynek powstal zapewne okolo 1820 roku i byl najprawdopodobniej projektowany przez Jakuba Kubickiego.
Źródło południowe
W południowej części Łazienek, w pobliżu Świątyni Egipskiej znajduje się źródło w postaci postumentu ozdobionego brązowa maska lwa oraz na szczycie - motywem kuli opasanej wężem. Przed postumentem ustawiona jest kamienna misa.
A w szklanej gablocie nieopodal wejścia do Łazienek Królewskich od strony ulicy Bagatela stoi czarna limuzyna - Cadillac Pana Marszałka...
Auto to zamówione zostało dla Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego (1867-1935) i powstało tylko w jednym egzemplarzu, różniącym się od seryjnych aut tego modelu (Cadillac 355D Series 30 Fleetwood 7 Passengers Limousine). Niestety, sam Marszałek nie zdążył się już nim przejechać...
Auto to zamówione zostało dla Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego (1867-1935) i powstało tylko w jednym egzemplarzu, różniącym się od seryjnych aut tego modelu (Cadillac 355D Series 30 Fleetwood 7 Passengers Limousine). Niestety, sam Marszałek nie zdążył się już nim przejechać...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz