Filharmonia krakowska

Pierwsze wzmianki o próbach tworzenia profesjonalnej orkiestry symfonicznej w Krakowie pochodzą z końca wieku XVIII. Jednak Orkiestra Symfoniczna - o statusie zawodowego zespołu pod kierownictwem Feliksa Nowowiejskiego - powstała dopiero w 1909 i działała aż do września 1939 roku. W okresie swojego trzydziestoletniego istnienia była agendą Związku Zawodowego Muzyków Polskich w Krakowie, zrzeszając muzyków zawodowych pracujących w różnych lokalach, kawiarniach i w niemych kinach. Związek miał na celu obronę interesów bytowych zrzeszonych muzyków, dbałość o poziom artystyczny ich produkcji oraz propagowanie w społeczeństwie kultury muzycznej poprzez organizowanie koncertów symfonicznych.

W czasie I wojny światowej Związek zawiesił działalność. Po reaktywacji w 1919 roku powstał 80-osobowy zespół, który jako Orkiestra Symfoniczna 18 maja tego roku zainaugurował działalność koncertową występem dla uczczenia 100. rocznicy urodzin Stanisława Moniuszki. W pierwszych latach po reaktywacji zespół koncertował sporadycznie, jednak w kolejnych sezonach liczba koncertów systematycznie wzrastała, zwłaszcza po dotacji Magistratu w początkach lat dwudziestych. Zdarzało się, że w sezonie koncertowym bywało nieraz ponad 20 imprez. W tym okresie orkiestra najczęściej występowała pod batutą takich mistrzów jak: Zdzisław Górzyński, Piotr Stermich-Valcrociata, Bolesław Wallek-Walewski, Adam Dołżycki, Walerian Bierdiajew. W programach figurowały symfonie: Haydna, Beethovena, Berlioza, Brahmsa, Czajkowskiego, uwertury i poematy symfoniczne: Liszta, Karłowicza, Straussa, Debussy'ego i wiele innych utworów symfonicznych. Wykonywano również koncerty instrumentalne, a także dzieła oratoryjne.

W roku 1937 Zarząd Towarzystwa Muzycznego utworzył w swoich ramach samodzielną sekcję o nazwie Filharmonia Krakowska. Po rezygnacji Towarzystwa z tej agendy, inicjatywę przejęło Krakowskie Biuro Koncertowe Eugeniusza Bujańskiego, prowadzące zawodowy impresariat muzyczny i organizujące koncerty na własny rachunek. Zespół pod nazwą Krakowska Orkiestra Symfoniczna koncertował aż do wybuchu II wojny światowej – po raz ostatni 21 V 1939 pod dyrekcją Bronisława Wolfstahla. Wykonano wówczas V Symfonię Beethovena oraz Koncert skrzypcowy E. Młynarskiego wraz z solistką Ireną Dubiską.

Podczas wojny, na rozkaz Generalnego Gubernatora Hansa Franka w lipcu 1940 roku powstała tzw. Filharmonia Generalnego Gubernatorstwa. Orkiestrę Filharmonii GG tworzyli polscy muzycy zawodowi (wybitni instrumentaliści, profesorowie szkół muzycznych, byli członkowie Filharmonii Poznańskiej i Warszawskiej). Jedynym Niemcem w zespole był koncertmistrz I skrzypiec, Fritz Sonnleitner. Orkiestrą dyrygował najpierw Hans Rohr, II dyrygentem był Rudolf Erb. Po nagłej śmierci Rohra stanowisko dyrygenta otrzymał w 1942 r. Rudolf Hindemith (brat kompozytora Paula Hindemitha), a w 1944 r. Hans Swarowsky. W ówczesnych warunkach orkiestra stanowiła dla muzyków pewnego rodzaju enklawę. Dzięki legitymacjom muzycy unikali wywózek na roboty do Reichu, powołań do Baudienstu oraz transportów do Oświęcimia. Ten niewątpliwy immunitet był zasługą Rohra, dla którego muzyka i muzycy stanowiły największą wartość. Repertuar tamtych czasów obejmował głównie muzykę kompozytorów niemieckich i austriackich, m.in.: Bacha, Mozarta, Beethovena, Brahmsa, Straussa, ale od roku 1942, po zniesieniu zakazu wykonywania utworów kompozytorów polskich grano też muzykę narodową: Kurpińskiego, Chopina, Moniuszki, Noskowskiego, Karłowicza, Żeleńskiego, itd. Paradoksalnie, mimo tak trudnych warunków pracy i życia pod presją okupanta, orkiestra ta była jedną z najlepszych orkiestr europejskich w tym czasie jako „zespół znakomity o imponującej spoistości i zdolności ekspresyjnej”.

Po II wojnie światowej Filharmonia Krakowska powstała jako pierwsza w Polsce. Pierwszy koncert orkiestry symfonicznej miał miejsce 3 lutego 1945 r., wkrótce dołączył chór mieszany, a w dalszej kolejności także chór chłopięcy. Dysponując tak rozbudowanym aparatem wykonawczym, specyfiką repertuaru Filharmonii Krakowskiej stały się oratoria, regularnie prezentowane w bieżących programach (często w zabytkowych kościołach Krakowa) oraz w programach licznych światowych festiwali muzyki sakralnej. Jako ambasador kultury polskiej za granicą, Filharmonia Krakowska zasłużyła się szczególnie wykonując dzieła Karola Szymanowskiego - swego patrona od 1962 roku i Krzysztofa Pendereckiego. W Europie i świecie Filharmonia Krakowska obecna jest od przeszło 40 lat. Jej zespoły koncertowały w ponad 30 krajach - niemal we wszystkich krajach europejskich oraz w Iranie, Japonii, Kanadzie, Korei Płd., Libanie, Turcji i USA.

Budynek

Gmach użytkowany przez Filharmonię Krakowską od chwili jej zaistnienia, czyli od lutego 1945 r., ukończony został w1931 r. jako Dom Katolicki wg projektu Józefa Pokutyńskiego. Głównym inicjatorem budowy był Kardynał Książę Adam Sapieha. Twórcy projektu kierowali się wzorem słynnego budynku, o podobnym przeznaczeniu - Maison du Peuple w Brukseli zaprojektowanego w 1897 r. przez Viktora Horta. Elewacja budynku i sala koncertowa mają charakter neobarokowy, w odróżnieniu od pozostałych pomieszczeń utrzymanych w stylistyce modernizmu. 

Konstrukcja gmachu opiera się na kształcie litery L. W trosce o efekt estetyczny budynku widocznego od strony ulicy Franciszkańskiej i Plant, zaprojektowano front elewacji tworzący najważniejszy element architektury gmachu. Kubatura budynku to 24.000 metrów sześciennych, powierzchnia użytkowa - 4.550 metrów kwadratowych. Fasadę budynku filharmonicznego zwieńcza kartusz z herbem "Trzy Korony".
Sala widowiskowa (20 x 28 m) licząca 693 miejsca jest największą salą koncertową Krakowa. Usytuowana od strony ul. Zwierzynieckiej, gdzie przewidziano także wyjścia dla publiczności. Głównym elementem jej wystroju - a zarazem najokazalszym instrumentem Filharmonii - są organy firmy Johannes Klais - Orgelbau Bonn (przekazane do użytku w październiku 1996 r. w miejsce spalonych w pożarze budynku w grudniu 1991 organów firmy VEB Postdamer Schuke - Orgelbau). Oprócz sali koncertowej Filharmonia dysponuje także dwiema salami przeznaczonymi do muzykowania kameralnego (Sala Złota, Sala Błękitna - w której 15.10.1938 debiutował jako poeta Karol Wojtyła, Jan Paweł II).

Stadion Cracovia

Cracovia to najstarszy dzialajacy klub sportowy w Polsce. W Krakowie w pilke nozna grywano juz od lat dziewiecdziesiatych XIX stulecia, poczatkowo na terenie Parku Jordana, a nastepnie na murawie Blon, jednak gra ta miala charakter rekreacyjny i odbywala sie wedlug dowolnego stosowania i interpretacji przepisów. Do powstania zorganizowanych klubów w Krakowie przyczynil sie przyjazd druzyn ze Lwowa. Mialo to miejsce 4 czerwca 1906 roku.

Stadion niezmiennie od 1912 znajduje sie w tym samym miejscu na skraju Blon. Aktualnie jest to dzialka ograniczona przez ulice Kraszewskiego (zachodnia granica nieruchomosci) , Focha (pólnocna), Kaluzy (wschodnia) i zabudowania Zwierzynca (poludniowa). W porównaniu z poprzednim stadionem powstalym w latach 1964-67 jest nieco inaczej ulozony. Nadal zajmuje srodkowa czesc dzialki, ale teraz jest równolegly do ulicy marszalka Focha (gdy wytyczano stadion na jesieni 1911 ulica Focha jeszcze nie istniala). Do poludniowo-wschodniego naroznika przylegac bedzie w przyszlosci Hala Sportowa, do tego czasu jest to teren zielony.

Zródlo: cracovia.pl

Planty - park na miejscu fosy

Planty – park miejski w Krakowie otaczający Stare Miasto, założony w latach 1822–1830, o powierzchni 21 ha i obwodzie 4 km.

Planty powstały na miejscu fortyfikacji otaczających miasto: murów obronnych oraz położonej na ich przedpolu fosy i wałów ziemnych. Był to grząski, zaniedbany teren pełniący rolę śmietniska i ujścia ścieków. W 1820 podjęto decyzję o utworzeniu "ogrodów miejskich" na miejscu wyburzonych na początku XIX w. murów (stąd nazwa Planty – od splantowania, czyli wyrównania rumowisk, bardzo długo jednak krakowianie używali nazwy Plantacye lub Plantacje). Głównym inicjatorem tej idei, twórcą pomiarów i planów był Feliks Radwański. Po jego śmierci w 1826 r. kierownictwo robót objął Florian Straszewski, który w 1830 r. założył fundację z przeznaczeniem na utrzymanie Plant.

Początkowe prace polegały na niwelacji terenu, zasypaniu fosy nawiezioną ziemią itp. W obrębie tworzonego parku pozostał Barbakan. W kolejnym etapie przystąpiono do obsadzania terenu drzewami (głównie kasztanowce, także klony, lipy, jesiony, topole, pojedyncze egzemplarze drzew egzotycznych) i krzewami, zakładania trawników i kwietników oraz wyznaczania alejek i placów zabaw.

Od roku 1827 Planty objęły pierścieniem także wawelskie wzgórze, na którego południowych stokach posadzono drzewa brzoskwiniowe i urządzono winnice, zlikwidowane w latach 50. XIX wieku w związku z podjęciem przez armię austriacką prac mających przekształcić wzgórze w cytadelę i koszary.

W późniejszych latach powstawały m.in. kioski i pawilon koncertowy. Prowadzono zwykłe prace pielęgnacyjne, zajmowali się nimi ogrodnicy zwani plantowymi. Zgodnie z regulaminem ustanowionym przez władze miejskie w 1879, planty podzielone były na dziewięć rewirów podlegających opiece dziewięciu plantowych. Funkcjonowali oni do połowy XX w.

Planty stały się miejscem spacerów, spotkań towarzyskich, a nawet uroczystości narodowych. W 1871 r. utworzono Komisję Plantacyjną, która zajęła się uporządkowaniem Plant i stałą nad nimi opieką. Z jej inicjatywy rozpoczęto ozdabiać park pomnikami. W 1919 roku przed Collegium Novum posadzono Dąb Wolności. U wylotu ul. Lubicz stał natomiast przed II wojną światową pamiątkowy wiąz posadzony ponoć przez samego Tadeusza Kościuszkę.

Podczas II wojny światowej doszło do znacznej dewastacji parku – Niemcy wycięli krzewy i zrabowali "na cele wojenne" metalowe ogrodzenie oddzielające aleje spacerowe od zieleni. W okresie powojennym ograniczano się tylko do zapobiegania dalszej degradacji Plant. Decyzję o ich rewitalizacji, według projektu prof. Janusza Bogdanowskiego, podjęto w 1989 r. W ciągu kilkunastu lat renowacji Plant przywrócono małą architekturę – stylowe lampy, ogrodzenia, ławki; za pomocą kamiennych murków zarysowano dawny przebieg murów obronnych oraz rozmieszczenie baszt i bram miejskich.

Planty podzielono na 8 ogrodów:

Wawel – w okolicach Wawelu – od ul. Franciszkańskiej do ul. Powiśle
Uniwersytet – w okolicach Uniwersytetu Jagiellońskiego – od ul. Franciszkańskiej do ul. Szewskiej
Pałac Sztuki – w okolicach Pałacu Sztuki – od ul. Szewskiej do ul. Sławkowskiej
Florianka – naprzeciw dawnego gmachu "Florianki"
Barbakan – w okolicach Barbakanu
Dworzec – w okolicach Dworca Głównego
Gródek – od ul. Mikołajskiej do ul. Siennej
Stradom – w okolicach Stradomia – od ul. Siennej do ul. Stradomskiej